Vrijdag, 10 september. Excursie naar Chur en Davos.

Het was koud vannacht, erg koud, zo'n 3 graden buiten en amper 9 in de caravan. Brrr, op blote voetjes naar het toiletgebouw waar echter de schoonmaak-dames nog bezig zijn, heb je dat weer. Vandaag een excursie door dit Alpengebied, het wordt - wederom - een flink 'ommetje' want de verwachting is dat we eind van de middag pas na vijf uur terug zullen zijn. We verzamelen om twintig over acht bij de reisleiders en gaan te voet naar de bus die voor de camping staat omdat deze over de smalle paadjes de camping niet in kan (of uit kan, zo je wilt). Het eerste deel gaat 'terug' naar St. Moritz en vandaar naar Chur. Na St. Morits komen we eerst over de Julierpas, genoemd naar Julius Ceasar, niet dat die hier ooit geweest is (vermoedt men). Deze pas is 2284 m hoog. Wat als eerst opvalt is een 'erschreklich' lelijk gebouw, het blijkt een cultureel centrum te zijn, je vraagt je oprecht af waarom hier, waar echt niemand woont. Bezienswaardig zijn twee Romeinse zuilen die pas in 1396 gevonden zijn. Nadere studie geeft echter aan dat het helemaal geen twee zuilen waren maar een onderdeel van een soort Heiligdom, ter ere van de Romeinse god Jupiter. Het zou een grote zuil geweest zijn met daarop de beeltenis van Jupiter, want er is ook een deel van een arm en een been gevonden, nou weten we dat ook weer.
Na de gebruikelijk foto-shoot gaan we weer verder richting Chur. Het duurt echter wel even voordat we er zijn, we moeten nog zo'n 90 km, ook nog even over een hoge pas met pittige haarspelbochten. Het is al elf uur geweest als we in Chur bij het station uitstappen. Maar wat een verrassing, wij allemaal met warme kleding aan, een hemd, een overhemd, een trui en een jas, maar het is hier 23 graden en de zon schijnt heerlijk, dus het meeste kan in de bus blijven.

Al snel zien we een restaurant en voor we zitten hebben we de koffie met Apfelstrudel al besteld, over verslaving gesproken. Het is heel gezellig zo onder een parasol met elkaar te kletsen en te genieten van 'het bestelde'. Er is ook nog een rondleiding door de reisleider maar de Apfelstrudel is nog niet warm, dus moeten we helaas verstek laten gaan.
Na de Apfelstrudel gaan ook wij de stad in, het is echt een heel fraaie en gezellige stad met veel winkels - vooral voor de dames. We proberen de kathedraal te halen maar door een misverstand denken we dat we om half één terug moeten zijn bij de bus (feitelijk dus om één uur) en we besluiten om tijdig om te keren om 'de bus niet te missen'.
We verlaten Chur en gaan nu naar Kloster, een afstand van bijna 60 km. Ofschoon we nog 'gevuld' zijn van de Apfelstrudel gaan we aan de lunch. Maar een lunch in Italië en Zwitserland is wat we in NL als 'warm-eten' zouden bestempelen. Het is een heel fraai hotel met een uitstekend restaurant, de menukaart - speciaal voor ons gemaakt - staat op elke tafel, echt chic: kip met tomaat en kaas in rozemarijnsaus en boter nudeln en toe caramel-pudding met verse vruchten.
We spoeden ons weer naar de bus want we moeten nog een stukje, eerst naar Davos. In Davos stappen we niet uit maar krijgen een rondrit met uitgebreide info van de reisleider Chris. De schaatsbaan, de hockeybaan, het sporters-hotel en de luxe hotels voor de wereldleiders. Het is een fraaie en schone stad, zoals eigenlijk alles in Zwitserland schoon is, ongelijk Italië.
We gaan over de Fluelapas, maar liefst 3085 m hoog. We stoppen natuurlijk om foto's te maken en dan nog 'eventjes' naar beneden. Het is geen gemakkelijk tocht voor de chauffeur, soms door straatjes waar de bus een weerszijden amper 20 cm over heeft. Maar er is nog iets, het weer is veranderd, waar in Chur de zon nog scheen, hangen nu regenwolken boven ons en even later zelfs een paar drupjes. Na nog eens 65 km zijn we weer op de camping, het was een schitterende dag met fraaie vergezichten over de Alpen, fraaie steden en dorpjes en bovenal een heerlijke lunch (of diner zo u wilt). Morgen een vrije dag.

Zaterdag, 11 september. Vrije dag.

Op deze vrije dag wordt dus - deze keer - wel de was gedaan, echter het werkt een beetje vreemd met de wasmachine, betalen niet per wasbeurt maar er uur, nou geen probleem maar er moeten francen in en tja, hoe lang duurt het en wat gebeurt er als het geld op is en de was nog niet klaar. We gaan het maar proberen, en inderdaad, de wasmachine of droger maakt het programma niet af als het geld op is. Dus gooien we er genoeg in, maar toch nog een halve franc teveel, dat is dan wel weer leuk voor de volgende klant.
Als de was hangt - in de car, want het zou kunnen gaan regenen - gaan we op pad, naar de gletsjer Chunetta, 2083 m. Het pad loopt direct vanaf de camping en is heel gemakkelijk, er lopen moeders met kinderen op kinderfietsjes, moeders achter kinderwagens en wij lopen daar achteraan. We zien ook een paar 'kletteraars' oefenen, met touwen en haken een stijle bergwand op.
Omdat het weer wat fris was, hadden we een warme trui en jas aangedaan, maar we zijn nog maar amper op weg en de zon breekt door, pfff, dus alle warme kleding maar uit en in de rugzak, voor zover mogelijk.
Het zicht op de gletsjer wordt steeds mooier, maar dan zien we zuilen die aangeven tot hoever de gletsjer in 1950 kwam en 1960 enz. en dan schrik je toch wel. Als we bij 1950 zijn moeten we nog bijna drie kwartier lopen, dus zeker 3 km is de gletsjes terug getrokken. "There is no such thing as global warming" zei George Bush, is hij zeker nog nooit bij een gletsjer geweest.
Als we dichter bij de gletsjer komen wordt het toch weer koud door de ijskoude wind die ervanaf komt, dus de trui maar weer aan. We kunnen de gletsjer naderen tot op zo'n 150 meter, dan zouden we over keien de rivier moeten oversteken en daar zien we voor ons het resultaat, een vader met dochter willen wel over de keien oversteken en dan stapt vader op een kei die omwipt, een kletsnatte voet en koud.......
Terug lopen we op met Jan R. en praten over reizen en caravans en van alles. Bij het station Morteratsch is een kaasmakerij en een restaurant, je snapt 't al, even een terrasje pakken. Dan nog ruim een kilometer en we zijn weer op de camping waar bijna iedereen vraagt of we het 'eind' ook gehaald hebben. Natuurlijk...
Morgen een excursie naar Tirano en de Diavolezza. Welterusten.

Zondag, 12 september. Excursie naar Tirano en Diasvolezza.

De reis naar Tirano gaat met de Bernina express, een bergspoorbaan die vanaf Chur naar Tirano loopt. De reisleiding heeft de vertrektijd nogmaals gecontroleerd en ..... we moeten een kwartier eerder weg, dus ook eerder opstaan..... alweer....
Een bus brengt ons naar het station, we hebben een gereserveerd rijtuig voor ons 'tuig' alleen. Maar de conducteur is wel streng, mondkapjes op, ook over de neus.... maar zodra hij weer weg is zijn de mondkapjes ook weer weg. De reis gaat door een schitterend berglandschap, niet alleen met toppen maar ook diepe valeien en groene hellingen, donkere bossen en donkere tunnels.
De reis heeft twee uur geduurd als we in Tirano aankomen maar het is eigenlijk niet opgevallen dat we zo lang onderweg zijn geweest, zo indrukwekkend was deze reis.
In Tirano mogen we een half uur de stad in en dat is toch wel erg weinig om deze toch aardige stad te bekijken. Om half één hebben we een rijke lunch, zeg maar warm eten, in hotel Bernina.
Het is prima verzorgd maar toch niet helemaal ons voorkeurs eten. Maar gezellig was het wel.

Twee uur, de bus staat al weer voor en we gaan nu - deels langs de route van de spoorlijn - naar de Bernina Diavolezza (2083 m) waar we een kabelbaantocht hebben naar de Diavolezza, 2978 meter hoog. De kabelbaantocht is al een belevenis op zich, we stijgen maar liefst 900 meter en doen daar een kwartier over, dus best heel snel - lopen duurt langer. Boven is het uitzicht fenomenaal en er zijn meer mensen die dat hebben ontdekt, het is er gezellig druk. We maken daar de geplande groepsfoto tegen de achtergrond van de Diavolezza, schitterend. Dan gaat iedereen flink tekeer met fototoestel of smart-phone om zichzelf,

Klik hier voor 'n filmpje

partner of samen op de foto te zetten/gaan. Wie daar snel mee klaar is kan terecht bij een goed uitziend restaurant. Als wij daar aankomen en iets willen bestellen zegt de ober dat hij zodadelijk komt, maar de tijd dringt, want over twintig minuten gaat onze gondel weer terug naar beneden. Na tien minuten komt de ober, helaas.
We spoeden ons naar de gondel en hebben nog vijf minuten die wel uren lijken te duren, want een groot deel van de groep is er nog niet, dan, nog slechts een minuut te gaan en alleen Jan S. is er nog niet, dan het onvermijdelijke moment, de deuren gaan dicht, we vertrekken zonder Jan, snel springt zijn partner Trudy er nog uit: "Waar blijft Jan...."
Wij gaan naar beneden en na een twintig minuten komen ook Jan en Trudy er aan, gelukkig, niks ernstigs, alleen maar verdwaald..
Om half zes zijn we weer op de camping, morgen een vrije dag, welterusten.

Maandag, 13 september. Vrije dag.
Op deze vrije dag lijkt iedereen een uitje voor zichzelf georganiseerd te hebben, de camping is nagenoeg verlaten. Enkelen zijn met de auto weggegaan, anderen op de fiets en sommigen te voet. Het lijkt er op dat alle was inmiddels gedaan is, alle rommel opgeruimd, alle auto's gewassen?
Wij hebben het plan opgevat, na de lunch, naar Ponteressina te wandelen. Het zou een wandeling zijn van zo'n 4 km, ofschoon Mw.T 5,2 km aangeeft, nou we zien 't wel. De route lijkt simpel, gewoon de camping aflopen in de richting van Ponteressina en dan 'immer gerade aus'. Nou dat lukt aardig, de route is gevarieerd, stukje bos, stukje langs de autoweg, dan weer stukje bos. Aangekomen in Ponteressina, zien we een klein bordje: St Maria Kirche. We zien al snel een aantal kantelen boven de huizen maar geen kerk, het zal wel een soort burght geweest zijn. We gaan steeds verder omhoog in het straatje, het is echt een klim van formaat, langs een paar huizen, dan een zijstraatje maar nog nergens een kerk te zien. Dan achter een woning verscholen zien we de kerk, niet een bijzonder hoge toren maar wel een opvallend kerkje. Het kerkhof is open maar de kerk helaas niet.
Tijdens de klim moest ik denken aan die arme mensen die zes dagen in de week ploeteren voor weinig geld en dan op de zondag, die God instelde als rustdag, moeten ze de klim maken naar de kerk. Mijn bekruipt een klein boos gevoel, ja, de kerk op een heuvel, zo dicht mogelijk bij God, maar wie dacht aan die arme mensen, niemand.
We hebben een fraai uitzicht over het stadje en zijn omgeving. We wandelen verder door het weinig interessante stadje, hotel na hotel, de meeste gesloten, een paar winkels, dat is alles. We vinden een klein terras en voor de prijs van vier flessen Icetea, bestellen we twee glazen. Maar dat is vacantie! We lopen ook nog langs het 'toonbeeld' van deze streek, de steenbok, die blijkbaar een mooi standbeeld verdient.
De terugweg willen we een andere route maar lopen al snel tegen grote weg-werkzaamheden aan, wel weer gevarieerd, bos met wegen-bouwmachines. We spotten nog een kleine kudde paarden en dan op de camping nog een ijsje, het was een pittige wandeling.
Maar het is ook een bijzondere dag want Frans P. is vandaag jarig en hij geeft een verjaardagsfeestje nabij het meertje van de camping. Iedereen is er en we zitten in een grote kring rond een lekker branden kampvuur, zo wil je het graag. Er wordt gezongen - zo hoort dat - en er wordt gedronken en genoten van de heerlijke hapje van Mia. Frans en Mia bedankt. En voor nu welterusten.

Dinsdag, 14 september. Reisdag naar Längenfeld.

Vandaag weer een reisdag en het wordt een flinke etappe, 173 km, maar wel door twee landen, we gaan terug naar Oostenrijk, meer precies naar Längenfeld, wederom in Tirol. Het is bijzonder oppassen omdat we - we hebben geen Oostenrijk vignet - de autosnelwegen moeten vermijden. We mogen daarom niet door de Landeck-tunnel, die is tolplichtig.
De route is qua natuurschoon erg mooi, fraaie vergezichten, soms zeer smalle straatjes door dorpjes en langs schilderachtige dorpjes, langs de snel lopende rivier de Inn, dan weer mooi vlak, dan weer wegwerkzaamheden, dan weer een stoplicht, dan weer omhoog, soms met een haarspeldbocht, dan weer een lange afdaling, het vraagt veel van de auto, vooral van de remmen en de remmen van de caravan. We stoppen even bij een parkeerstrook even de remmen gevoeld, wel warm maar niet verontrustend. Weer verder, dan vinden we een plaats om te lunchen, fraai in de zon, stoelen naar buiten en genieten maar.
In Prutz is een grote SPAR winkel, deze in de TomT gezet en die stuurt ons de ventweg op - denken wij - maar nee hoor, we gaan het dorpje in, een moment van onoplettendheit en we zitten in straatje van 3 meter breed en daar komen twee tegenliggers aan, wat doen we hier en hoe komen we hier weg. Toch maar even vragen.
We vinden de SPAR nu gemakkelijk en doen ruim inkopen want de komende dagen hebben we het druk, druk, met de uitjes van de laatste twee dagen van deze reis.
Maar we hebben het nog niet helemaal gehad, vlak voor de Landecktunnel zien we op de een of andere manier het bordje "Omleiding" niet staan en gaan gewoon de 171 op, goed en wel op de 171, zien we de borden dat het gespert is maar hoe keer je een auto met caravan op deze weg. We rijden dus maar door tot het punt van de actuele werkzaamheden, daar is een groot parkeerterrein en kunnen we keren.
De Landeck tunnel door en dan, al weer mis, zit ik te slapen, we gaan naar Bregenz, gelukkig helpt Mw.T ons snel uit de brand en komen op de goede weg naar Imst.
We gingen als laatste weg uit Morteratsch en het lukt ons deze keer om ook als laatste aan te komen. Geen grote verdienste.
We vernemen van anderen dat ook zij problemen hebben gehad, ze hebben gereden naar de in het routeboek genoemde coordinaten maar die bleken van een andere camping te zijn. Ja, zo kun je ook in de problemen komen.
Bij de reisbespreking worden de plannen voor morgen en overmorgen duidelijk, voor nu welterusten.

Naar de volgende etappe

Terug naar Dolomietenreis

Terug naar Gerritsma-site